Over de Beatles is al zo veel geschreven. Lees bv. "De echte Beatles Story" van Alan Williams, hun eerste manager. "John" van Cynthia Lennon en natuurlijk de "Beatles Anthology". Men kan volstaan met te zeggen dat de Beatles veel van hun humor en live act leerden in hun optreden in Hamburg, waarbij ze aanvankelijk als act tussen de strippers door de aandacht van het publiek dienden vast te houden en later een wurgcontract van optreden van ruim 6 uur per nacht uitspeelden.
"Sgt. Pepper" was een meesterwerk, even belangrijk als "Abbey Road". Met beide werken werd popmuziek naar een hoger niveau getild. Het interessante van de Beatles is dat ze hun publiek graag bij opnames betrokken, zoals bijvoorbeeld het live ingezongen "All you need is love" dat per satelliet in 25 landen tegelijkertijd op TV uitgezonden werd. Toen ze de opnames van een plaat wilden vastleggen op film, bleek dit uiteindelijk een documentaire over het uiteenvallen van de Beatles te worden, "Let it Be".
Op youtube is veel materiaal te vinden waarbij je bijvoorbeeld de ontstaansgeschiedenis van een complexe song als "Strawberry Fields Forever" kunt vinden, een van de beste popsongs aller tijden.
Oorspronkelijk de naam van de band later de naam van de zanger, maar het beste werk werd met de oorspronkelijke band geleverd. De eerste twee platen waren niet erg bijzonder, pas met de derde plaat ging het snel voorwaarts. Ze werden begeleid door de 19-jarig Bob Ezrin en hij stoomde de band klaar voor hits als "Eightteen", "Elected", "School's out" en "Halo Of flies". De band viel op door haar theatrale optredens met bloed, executie-acts en vaudeville.
Na de 7e plaat ging Alice Cooper solo, met wisselend succes, maar wel altijd met minstens twee kwaliteitsnummers. Opvallend is dat hij op diverse platen (bv. op "Welcome 2 my nightmare") gebruik bleef maken van de oorspronkelijke band, nummers die altijd sterk waren. Zelfs op zijn laatste werk "Paranoia" uit 2017 spelen zij op 2 songs mee. Zijn solohits waren o.a. "Only Women bleed" en "How you're Gonna See me now". Zijn grootste hit had hij in de jaren 80 met "Poison".
Kenmerken van zijn shows zijn reeds genoemde theatraliteit. Zo komt hij tijdens het nummer "Black Spider" op het toneel staande bovenaan een trap met drie paar heuse spinnenpoten aan zijn armen bevestigd. Muziekstijlen varieren van glamrock tot, heavy metal tot punky rockmuziek.
Band die eigenlijk even groot als de Stones en de Beatles had kunnen worden. Met het verschijnen van "Tommy", een van de eerste Rockopera's sloeg echter ook de overmoed toe. Op een song na was het hele album gecomponeerd door Pete Townsend, en daarna moest er natuurlijk iets nog spectaculairders komen.
Dit werd "Lifehouse", een project waar buiten Townsend niemand wat van snapte en dat er dan ook nooit gekomen is. "Live at Leeds" was een legendarisch live-album. Daarna maakte ze nog een klasse LP: "Who's next". De tweede tekening is geinspireerd op de hoes daarvan. Tevens verscheen "Quadrophenia", een Rockopera die veel minder aansloeg dan "Tommy".
De band wordt vaak beschouwd als de grondlegger van de heavy metal muziek. Grootste hit was het nummer "Paranoid". De band had een bloedige liveact waarbij zanger Ozzy Osbourne de hoofdrol speelde. Velen noemen de eerste 6 albums gemaakt voor Ozzy's vertrek hun beste werk.
In mijn tienerjaren ben ik begonnen met het maken van tekeningen van popsterren. En nu, jaren later, ben ik hiermee verder gegaan. Als voormalig muzikant verschoof mijn aandacht van actief muziek beleven naar het passief beleven. Muziek luisteren dus. In passief zit het woord “passie” en dat woord beschrijft precies mijn persoonlijke relatie met muziek.
Als tiener identificeer je je vaak met een popartiest. Op latere leeftijd kijk je meer door de persoon heen, maar de muziek blijft boeien. Ik heb mijn de laatste jaren steeds meer in de muziek verdiept. Door veel te lezen in boeken en tijdschriften. Door sites als youtube en wikipedia is er een schat aan informatie te vinden.
Wat de speurtocht zo spannend maakt is dat er zoveel opnamen van alle tijden te vinden zijn, zowel van de prille tijd (al is die van beduidend mindere kwaliteit dan latere documentatie), als van de hoogtijdagen alsook van de bezadigdere artiest. Naast TV optredens, video’s en live shows zijn er ook veel documentaires en interviews te vinden.
Met name die laatste geven een compleet beeld. Hoewel je natuurlijk wel tussen de regels door moet lezen, zoals iedereen dat wel doet dikken ook popmuzikanten hun herinneringen flink aan. Bovendien hebben ze te maken met hun eigen PR afdelingen die bepaalde sterke verhalen de wereld in hebben geholpen en is het moeilijk voor hen die niet te ontkrachten. Hoewel veel artiesten hier gelukkig niet zo’n moeite mee hebben.
Het leek me leuk de kennis die ik heb van de diverse artiesten te combineren met sterke portretten. Vandaar dat ik op het idee kwam van deze website. Ik hoop dat mijn passie voor deze muziek via deze popART site aanstekelijk werkt.
Mijn vroegste herinneringen van popmuziek betreffen de Beatles. Mijn oudere broer en zus draaiden de hele dag bandjes met de eerste liedjes van de Beatles. Ik herinner me dat we later Sgt. Pepper’s lonely Hearts Club Band hadden. Mijn eerste Lp was Let’s stick together van Bryan Ferry. Door de zijn solowerk kwam ik in aanraking met zijn band Roxy Music.
Toen ik naar de middelbare school ging kreeg ik een vriendje die een broer had die heel veel LP’s bezat. Als hij er genoeg van had gaf hij ze vaak aan zijn broertje. Wij maakten daar bandjes van. Zo werd mijn passie geboren. Ik leerde muziek kennen van David Bowie, Lou Reed, de Velvet Underground, Brian Eno en nog veel meer. Ik ging naar mijn eerste concerten. The Simple Minds, Herman Brood, Iggy Pop en David Bowie.
In 1977 brak de punkgolf uit. Naast een kennismaking met de explosieve muzieksoort begon ik zelf ook muziek te maken. Ik denk dat velen zich door de relatief simpele rock ’n roll van de punkexplosie aangesproken voelde. De muziek leek benaderbaar en dus mogelijk om zelf uit te voeren. Ik begon met een elektrisch orgel. Door David Bowie en Brian Eno en bands als Ultravox en Magazine ontwikkelde ik een interesse voor de synthesizer.
Mijn eerste synthesizer was een eenstemmige Korg. Later kocht ik ook een elektrische piano. Met een 4 sporen opname apparaat maakte ik mijn eerste composities. Met vrienden speelde ik samen, de eerste bandjes namen vorm. Maar een band formeren is niet niets. Ten eerste moet je een goede oefengelegenheid hebben. Maar belangrijker is nog de juiste mensen te vinden. En de ambities moeten er ook zijn. Omdat mensen nu eenmaal verschillende niveaus van betrokkenheid hebben, alsook verschillende smaken is het verdomd moeilijk een band samen te stellen.